Door: Willie Smits

We leven in een zeer moeilijke tijd. Mensen lijden en worden geraakt persoonlijke tragedies, terwijl het grootste deel van de wereld zich terecht zorgen maakt over toekomstige economische situatie. In zulke tijden is het twee keer zo moeilijk voor natuurbeschermingsorganisaties die, zoals het SOC, afhankelijk zijn van mensen die orang-oetans graag een tweede kans op een leven in het wild geven. Ik wil die mensen die nog steeds hun tijd en geld ter beschikking stellen om ons ons werk te kunnen laten doen graag een kleine update geven over enkele orang-oetans waar wij momenteel voor zorgen. Ik geloof dat de blik in hun ogen meer zegt dan dat ik hier op papier kan zetten over wat jullie steun betekent voor hen en voor de mensen die hen verzorgen.

Hieronder zie je twee foto’s van Bablu en haar baby Artemis. Bablu werd in 2014 door het opgevangen SOC opgevangen. Ze was toen een jaar of zes. Ze was destijds zwaar gefrustreerd en had ernstig overgewicht. Van kleins af aan had ze alleen menseneten gegeten. Bablu was volledig gericht op mensen en zeer agressief naar andere orang-oetans. Dat zij de helft van haar lichaamsgewicht moest zijn kwijt te raken was heel erg moeilijk voor haar en dat maakte haar bijzonder lastig voor de verzorgers. Maar geleidelijk veranderde ze en nu is ze een heel knappe moederorang-oetan! Aanvankelijk toonde ze veel interesse in de baby’s Rocky en Dora. Als andere orang-oetans Rocky lastig vielen, kwam Bablu tussenbeide en nam Rocky in bescherming. Uiteindelijk tolereerde ze ook de aanwezigheid van de volwassen man Matuari, die haar op een gegeven ogenblik zwanger maakte. Nu haar baby Artemis is geboren, laat Bablu steeds meer natuurlijk gedrag zien. Ze klapt niet langer meer in haar handen om de aandacht te trekken en vervolgens naar het voedsel te wijzen dat ze graag wil. En ze spuugt en plast niet langer tegen mensen die ze niet mag. Ze is nu een fulltime moeder en wanneer iemand te dicht in de buurt van Artemis komt, houdt ze hem dicht tegen haar borst. Dit is precies hoe ze zich zou moeten gedragen. Hoewel Bablu in het begin een van de moeilijkst te rehabiliteren orang-oetans leek, maken zij en Artemis nu een grote kans om vrijgelaten te worden in het regenwoud in nationaal park Betung Kerihun.

Hier zie je een zeldzaam beeld van baby Artemis. Normaal gesproken probeert Bablu te voorkomen dat iemand een foto van haar baby neemt. Na de geboorte van Artemis lijken al haar natuurlijke instincten te zijn teruggekeerd sinds haar lange en moeilijke tijd dat zij als huisdier werd gehouden. | Foto: SOC/Willie Smits

Bablu drukt Artemis stevig tegen haar borst. | Foto: SOC/Willie Smits

Hope

En hieronder zie de laatste foto van Hope. Hope is nu ongeveer 9 jaar oud en hoewel ze nog steeds de donkere en lichte vlekken op haar buik heeft en de lichte ringen rond haar ogen – kenmerkend voor jonge orang-oetans – is ze nu bijna uit haar puberteit. Ze toont nu duidelijk meer belangstelling voor enkele oudere orang-oetans zoals Felix met wie ze op deze foto haar eten deelt. En hoewel Felix tamelijk sterk is, heeft Hope er geen moeite mee om af en toe het eten uit zijn handen te stelen. Het laat zien dat Hopes zelfvertrouwen en onafhankelijkheid groeit. Hope geeft ons werkelijk de hoop dat zij al snel kan worden vrijgelaten om in het wild moeder te worden van een nieuwe generatie wilde orang-oetans.

Een leuke foto van twee vrienden die een maaltje delen. Links zie je Hope. Rechts van haar zit Felix. Felix eet wat knollen, terwijl Hope een voorkeur heeft voor bananen. Merk op hoe dik Hopes haar is en hoe gezond het glanst door de natuurlijke olieën in haar vacht. Het haar op haar hoofd wordt steeds platter: een aanwijzing dat Hope gauw geslachtsrijp is. | Foto: Willie Smits/SOC